Ik voel mijn keel dichtgeknepen worden, mijn ademhaling is heel hoog en oppervlakkig en ik krijg de woorden mijn strot niet uit.
Ze vraag me nog een keer te zeggen “mijn leven is toen ook gestopt”
Dikke tranen over mijn wangen “mijn leven is toen ook gestopt”
Ik sta in een familie opstelling. Er staan twee mensen. Een staat voor mijn vader van voor zijn ongeluk en een staat voor mijn vader van na zijn ongeluk. Ik sta er tussenin, gedraaid naar de zieke vader en ik kijk hem in de ogen. De vader van vroeger zie ik niet. Die is voor mij onzichtbaar.
Het is zwaar, het doet pijn. Intens verdriet en het gevoel van mijn dichtgeknepen keel.
Ik voel me schuldig en zeg “sorry”
Dat is eigenlijk raar, want het ongeluk in 2009 was niet mijn schuld. En toch, zoals ik daar sta voel ik me enorm schuldig en verantwoordelijk.
Ik ben het voor mijn vader gaan dragen. Ik ben onbewust een verantwoordelijkheid op me gaan nemen die niet van mij is. En die is veel te zwaar voor mij. Ik voel letterlijk een grote druk op mijn schouders en nek terwijl ik daar zo sta.
Ik mag het bij mijn vader laten. Het is zijn lot. Dit hoort bij hem. Het is van hem.
Ik mag me omdraaien naar de man die mijn vader ooit was. Voor het hersenletsel. Hem herinneren, blij zijn met de vader die hij voor me geweest is. Hem zien! Dit voelt heel anders, veel lichter.
Ik omschrijf mijn vader vaak als: hij is er wel, maar ook weer niet. Hij zit verstopt in de man die hij nu is.
Deze familie opstelling begon met een voorgesprekje. Ik vertelde dat ik moeite heb met de situatie rondom mijn vader. Ik zei dat ik niet wist of ik het goed doe. Ik vertelde ook over mijn werk en dat ik het moeilijk vindt om zichtbaar te zijn. Om mezelf écht te laten zien.
Familieopstellingen laten zoveel zien van wat er in de onderlaag speelt. Wat er onbewust gebeurd. Ik vind het pure magie!
Daarom werk ik in mijn praktijk ook met individuele opstellingen en met familieopstellingen in een groep. Wil jij hier meer informatie over, stuur me een berichtje!
